PROLOG

- Tak być nie może!
Mężczyzna poczerwieniał ze złości i uderzył zaciśniętą pięścią w stół.
Wszyscy zgromadzeni byli w ogromnej, wypełnionej rzeźbami i obrazami sali. Ściany w królewskim fioletowym kolorze idealnie współgrały z białym, nieskazitelnie czystym obrusem i serwetkami w purpurowym odcieniu, z wyszywanymi złotem brzegami. Elegancki wystrój pomieszczenia, nieco podobny do średniowiecznego pokoju, wyglądał naprawdę zjawiskowo.
- Tyle lat - wycedził, przez zaciśnięte zęby, a jego ciemne oczy zapałały nienawiścią. - Tyle lat prowadzimy te sprzeczki! Ile to razy nie mogliśmy dojść do porozumienia i...
- Abbadonie, uspokój się - zaoponował Gabriel, przeszywając go spojrzeniem szarych, inteligentnych oczu.


- Zamknij się, aniołku od siedmiu boleści - warknął demon, obnażając ostre zęby.
- Obydwoje przestańcie - rozkazał Michael. Przeczesał białe włosy szczupłą dłonią i powiódł wzrokiem po zgromadzonych.
- Nie chcemy się kłócić, więc skończmy tę przepychankę - oznajmił Rafael, występując kilka kroków do przodu. Mężczyzna posiadał złote oczy i wysokie kości policzkowe. - Każdy z nas ma rodzinę, a nawet jeśli nie, to powinien zrozumieć innych. Nie chcemy, żeby nasze dzieci żyły w czasach wojen i zniszczenia.
- Mówisz tak tylko dlatego, że masz córkę, Rafaelu- zasyczał Abbadon. - Jak się miewa? Duża? Zdążyła cię już wziąć pod pantofel?
- Urosła, nie przeczę. I nie pozwolę, żeby jej dzieciństwo zakłóciła jakaś niesnaska.
- Kierujesz się własnym dobrem.
- Własny, ale też całego świata. Nikt nie chce wojen.
- Doprawdy? Widzisz, Rafaelu, z tym to jest taka sprawa... że akurat my, demony, pożądamy krwi. A krew może nam zapewnić jedynie wojna.
Abbadon z warknięciem wyjął miecz. Tłum się rozstąpił, wszyscy zaczęli wyciągać broń.
- Nie będzie spokoju na świecie! - zawył demon, a inne podobne mu istoty zawiwatowały. - Będzie wojna!