Rozdział 7

Wpatrywałam się w kurdup... znaczy się chłopaka, który stał obok mnie. No wiecie, tego kurdu... ralnego faceta, dżentelmena można by rzec. Tak. Bardzo kulturalny chłopiec.
Który miał kota. Ale rozumiecie mnie?
Kota. W samym środku szkoły.W godzinach zdecydowanie nie operatywnych. Nie w czasie, w którym można podrzucać koty. Do szkoły. Kurdup... dżentelmenom.
A nawiasem mówiąc całkiem ładny był ten...
Sierściuch. 
JESTEM UCZULONA NA KOTY, JASNA CHOLERA!

Kichnęłam głośno, po czym, żeby zamaskować chwilę słabości (no co, nie lubię kichać w pobliżu ludzi. W ogóle niczego nie lubię robić w pobliżu ludzi. Ja nienawidzę ludzi!), rzuciłam lekkim tonem:
- Fajny kotek. Też bym chciała takiego teleportującego się do szkół futrzaka.
Chłopak odwrócił się i utkwił we mnie spojrzenie tych swoich niebieskich oczu, przejrzystych niczym diament, błękitnych jak lazur.
Uch. I właśnie tego nienawidzę w ludziach- jak się wwiercają tymi swoimi gałami we mnie...
NIE. To wcale NIE jest fajne.
I właśnie w tym momencie (tak- dokładnie wtedy, kiedy ten kurdu... UCH! dżentelmen wlepiał we mnie swoje paczadła) zachciało mi się kichnąć.
Lauro, oświadczam ci, że cię kocham. Naprawdę.
Trzeba być geniuszem, żeby w takim momencie kichnąć.
GENIUSZEM. 
Czym prędzej zatkałam nos (tak serio to zasłoniłam pół gęby dłonią, żeby nie było widać, ale ciii, pomińmy) i niczym pędząca gazela z gracją ruszyłam korytarzem w poszukiwaniu jakichkolwiek drzwi, żeby się za nimi schować.
Okej. Tak, przetoczyłam się korytarzem jak wielki, tłusty słoń, macając każdy kawałek ściany. Tak.
Przyznaję się.
Miejcie tę satysfakcję.
PSH.
W efekcie i tak poległam, kichając niby struś na środku korytarza.
Taaaak, Laura, na peeeewno po tej akcji będziesz miała faaanów. Na peeeewno...
Jeeeej, marzyłam...
- Ze mną okej - zawołałam przez ramię, powoli dochodząc do siebie. - Nie, ja wbrew pozorom jestem normal... chociaż nie. Jednak nie. Nie jestem normalna.
Podeszłam do nich z rozbrajającym uśmiechem. Obciągając spódniczkę, bo co innego może robić dziewczyna w moim wieku w stroju galowym?
Nie, takiego czegoś się nie podciąga. Może i nie chodziłam do szkoły, ale po pierwsze- nie jestem kretynem, jak już mówiłam, a dwa- zdaję się na logikę.
Tak, moje drogie dziewczęta. To jest logika.
Jak się ma mózgu to prawdopodobnie gdzieś w jego przestworzach jest taki mały zakamarek nazwany "LOGIKA". Warto go używać, powiem Wam.
I tak, owszem, mówię Wam to ja.
Tak, dziewczyna, która skoczyła z parasolem, myśląc, że poleci.
TO jest logika, nie uważacie?
 - Hej - powiedział ostrożnie chłopak. Biedactwo, pewnie już zdążył się do mnie zrazić. Cóż, trzeba być mną... - Jeśli masz alergię to sorry za kota. Nagle znikąd się pojawił. Pewnie znowu uciekł z domu.
Albo się teleportował.
Ba dum tsss.
- Nooo może trochę uczulona. Trochę. Nie bardzo. - Staram się robić dobre wrażenie, nie? - No dobra, jednak bardzo. W sumie to totalnie jestem uczulona na koty. - Ale wiecie, czasem starania nie starczają... - Zmieńmy temat. Pojawił się? Bach i już? Kurde, faktycznie teleportujący kot. Może mój pies też tak potrafi? Nie, on jest zwykły. To znaczy jedyne, co kiedykolwiek zrobił zaskakującego to w sumie... Okej. Stop. Robimy cięcie przy słowie "już". Tego, co mówiłam potem nie ma. 
- Widać, że lubisz dużo mówić. - O kurde. Aż tak widać? Kurka wodna... - A tak w ogóle jestem Krzysiek. Broekhart Krzyś.
Ty, to my już przeszliśmy do przedstawiania się? Szybko...
Ej, dobra. Tak się przedstawia? Imię, a potem nazwisko i imię? Okej, Laura, dostosowujemy się.
- Laura - oznajmiłam głośno. - Fallen Laura.
Wyszło, prawda? (Powiedzcie, że tak, ten dzień był już i tak okropny, nie dobijajcie mnie jeszcze bardziej)
Ashley przyglądała się nam z lekkim uśmiechem.
- Miło mi poznać. - Krzysiek poprawił sobie kotka w ramionach. - Znasz Ashley?
- Tak. Tak się złożyło, że się poznałyśmy. - A tak dokładniej to po tym, jak rzuciła mi się pod nogi niczym Power Ranger. 
Tak, też myślę, że to było oryginalne spotkanie.
Dziewczyna przewróciła oczami, obracając się na pięcie i ruszając przed siebie. 
- Idziemy? -  zapytał mnie Krzysiek. Już miałam odpowiedzieć, kiedy poczułam, że coś mnie kręci w nosie.
Ojoj. 
Nie. Nie, proszę, nosku, nie... 
- Możemy - rzuciłam, całą siłą woli się powstrzymując od skrzywienia gęby. - Chyba zaraz... - zatkałam nos - kich... 
APSIU! 
Hm. Po zastanowieniu dobrze, że zasłoniłam twarz. 
- ...nę. Przepraszam. Alergia.
- A, jasne. Olgi, do domu!
Omnom, teleportujący się samoczynnie kotek pooszedł...
Szkoda.